Początki mojej malarskiej pasji sięgają wczesnego dzieciństwa. Odkąd pamiętam moim głównym zajęciem było rysowanie bądź malowanie. Praca moich rodziców zdecydowanie pomogła mi rozwinąć moją artystyczną pasję. Tata jest architektem, a mama artystką po wydziale malarstwa w warszawskiej Akademii. Otoczona sztuką i artystami budowałam w sobie przekonanie, że i ja dołączę szybko do ich grona. Wybrałam oczywiście studia malarskie najpierw w Warszawie, następnie w Wiedniu.

Życie jednak pokazało, że plany i marzenia się zmieniają. Moja artystyczna pasja zboczyła z kursu i na parę lat zakotwiczyła się w Zatoce Zapomnienia.
A ja w tym czasie odnalazłam się w świecie mediów i telewizji. Ukończyłam wydział dziennikarstwa i rozpoczęłam przygodę telewizyjną, która trwała prawie dwadzieścia lat. W tym czasie poprowadziłam wiele programów telewizyjnych i przeprowadziłam setki wywiadów. Wydawało mi się, że odnalazłam swoje powołanie. I ze to jest na pewno to co chce robić.

Życie po raz kolejny jednak polazło, że planować to sobie można najwyżej drugie śniadanie Po urodzeniu dwóch córek doszłam do wniosku, że do Telewizji już nie za bardzo chcę wracać i muszę wymyśleć inny sposób na siebie. I wtedy powoli, powoli zaczęło do mnie docierać, że to co kocham naprawdę robić to malować. Na początku troszkę nieśmiało, ale zaczęłam podciągać kotwicę, aby następnie rozwinąć żagle i wypłynąć z Zatoki Zapomnienia.
Od kilku lat maluje i jestem szczęśliwa. Zrozumiałam, że najważniejsze to nie zagłuszać swojej pasji tylko pozostać jej wierna. Bo pasja nas definiuje.

Moje malarstwo określiłabym jako energicznie – pozytywne. Szaleje z kolorami. Unikam negatywnych emocji. Tak jak w życiu tak i w sztuce staram się szukać i tworzyć tylko pozytywny przekaz.
Charakterystyczne dla mojego malarstwa są graficzne kółka – HIPNOKÓŁKA – jak to kiedyś trafnie określiła moja koleżanka. Kółka pojawiają się w moim malarstwie już od bardzo dawna. Trudno mi nawet określić moment, kiedy wprowadziłam je do swojej twórczości.
W jakiś nieokreślony sposób nadal się mnie trzymają. Mam wrażenie, że każde kółko to jakiś niekończący się cykl. Jakaś historia, zamknięta okrężnym ruchem pędzla.